کد مطلب:134763 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:221

قیام زید بن علی بن حسین
در سال 121 هجری، زید بن علی بن حسین (ع) در كوفه آماده قیام بود و در سال 122 هجری هم قیام كرد. این قیام به وسیله ارتش اموی كه در عراق به سر می بردند، در نطفه خفه شد.

شعار طرفداران زید این بود: ای مردم كوفه، از ذلت و خواری به عزت و دین و دنیا در آیید» [1] .

پیداست كه دعوت به قیام با استقبال گسترده ای از سوی توده های مسلمان در شهرهای بسیاری از سرزمین اسلام روبه رو شد. مردم كوفه، بصره، واسط، موصل، خراسان، ری و جرجان با زید بیعت كرده بودند. طبیعی بود كه قیام زید اگر اشكار زمانی نداشت با پیروزی مواجه می شد. اموری زید را واداشت تا قبل از زمان مشخص شده بین او و مردم شهرها، قیام را اعلان نماید [2] .

به واسطه ی این قیام، نظام انقلابی دائمی شكل گرفت كه همیشه آماده ی شركت در عمل انقلابی علیه قدرت بوده است. طرفداران زید معتقد بودند كه امامی كه اطاعت از او


واجب است، هر قیام كننده ای است كه به وسیله ی شمشیر از دین علیه ستمگران دفاع می كند

ولهاوزن می گوید:

«اگر قیام و اعتراض زید دردناكانه پایان یافت، اما مهم است؛ چون قیامهای مردمی كه بعد از او به وجود آمدند و به سقوط حكومت شام منجر شدند، در رابطه با این قیام بودند. ابو مسلم هم بعد از وفات یحیی به زودی به انتقام جویی او بر آمد و قاتلانش را كشت». [3] .

این امر به وضوح تأثیر قیام امام حسین (ع) در تغذیه روح انقلابی را نشان می دهد. قیام زید تنها بارقه ای از قیام جدش دركربلا بوده است.



[1] مقاتل الطالبيين، ص 139.

[2] همان، ص 135 و 136.

[3] الدولة العربية، ص 271.